ฉบับนี้ ผมขอนำปัญหาที่ท่านผู้ฟังรายการ CEO CLINIC ทาง FM.96.5 MH.z ทุกวันศุกร์  โทรศัพท์มาถามไถ่ให้ผมช่วยไขข้อข้องใจต่าง ๆ ทั้งนี้เพราะเห็นว่าคงเกิดประโยชน์กับท่านผู้อ่านด้วย เริ่มต้นจากคำถาม “จะทำอย่างไรให้คนต่างจังหวัดระดับรากหญ้าอยู่ดีกินดี”   บอกตามตรงครับเป็นคำถามที่มีต่อท้ายด้วยว่าแล้วผมจะมีวิธีแก้ปัญหาความยากจนอย่างไร เรื่องนี้ก็คงต้องหนีไม่พ้นที่จะตอบว่าการสร้างพลเมืองไทยให้มีคุณภาพอย่างแท้จริงในอนาคตนั้นอยู่ที่ “การศึกษา” คุณภาพของคนนั้นเริ่มมาจากการที่เราจะต้องดูแล แนะนำ บอกกล่าว โดยเริ่มต้นจากการศึกษาภายในครอบครัวแล้วจะต้องเริ่มต้นมาจากพ่อแม่ก่อนเป็นลำดับแรก  เพราะเด็กเมื่อลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้แล้ว คนที่จะเป็นคนบ่มเพาะความคิดและตอกเสาเข็มแห่งชีวิตให้เด็กคนนั้นก็คือพ่อแม่

    ฉะนั้นคุณภาพของพลเมืองไทยในอนาคต จะดีหรือเลว จะขึ้นอยู่กับผู้ปกครองที่จะต้องสั่งสอนและบอกกล่าวลูกหลานให้มีความคิดที่ถูกต้องและเป็นความคิดที่สร้างสรรค์ ไม่เห็นแก่ตัวและไม่เอาเปรียบคนอื่น พ่อแม่เปรียบเสมือนคนละเลงหมึกลงบนกระดาษขาวที่เปรียบเสมือนสมองของเด็ก ๆ ผมถือได้ว่าเด็กเป็นเหมือนกระดาษขาวที่ว่างเปล่า เขาจะโตมาเป็นคนเช่นใด พ่อแม่เป็นเหมือนคนแรกที่เริ่มระบายสี นอกจากนี้กระทรวงศึกษาธิการเป็นอีกหนึ่งเข็มทิศที่จะคอยกำหนดทิศทางความเป็นไปในอนาคตของเด็กไทยและสังคมไทย  เพราะด้วยหลักสูตรและโครงสร้างการศึกษาจะเป็นส่วนที่กำหนดให้แต่ละคนกลายมาเป็นพลเมืองประเภทใด หากเราจะเปรียบเทียบคนที่เรียนที่เมืองไทยกับคนที่อังกฤษก็จะพบข้อแตกต่างที่เห็นได้ชัด ทุกวันนี้กระทรวงศึกษาของเรายังทำหน้าที่ไม่ดีนัก หากจะเปรียบเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านของเราหลาย ๆ ประเทศ เช่นสิงคโปร์,มาเลเซีย เป็นต้น

                                                          ส่วนคำถามที่ว่าจะทำอย่างไรเพื่อแก้ปัญหาความยากจนนั้นมันเป็นวัฎจักรครับแต่ขอฟันธงสั้น ๆ ว่าจากการที่คนต่างจังหวัดกว่า 90 % นั้นมีรายได้จากการเกษตรและปัญหาพื้นฐานการศึกษาน้อยจึงไม่สามารถประกอบอาชีพอื่นได้ ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของรัฐบาลที่จะเชิญและให้สิทธิประโยชน์แก่บริษัทที่มีความเชี่ยวชาญทางด้านการเกษตรหรือทำอุตสาหกรรมการเกษตรแปรรูป ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือบริษัท เจริญโภคภัณฑ์ (ซีพี ) มาลงทุนให้ทั่วทุกจังหวัดเพื่อให้เกิดการสร้างงาน ถ่ายทอดเทคโนโลยีทางการเกษตรที่ถูกต้องเหมาะสมกับท้องถิ่นนั้น ๆ เพื่อให้เกิดการผลิตผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ ทางการเกษตรเพื่อการส่งออก ก็จะทำให้เกษตรกรมีงานทำ มีตลาดที่แน่นอน มีทุนในการทำงาน แต่ก็เป็นที่น่าเศร้าใจนะครับประเทศที่เรากลับไปกีดกันการเข้ามาของนักลงทุนต่างชาติในภาคเกษตรจึงทำให้เราขาดศักยภาพและโอกาสในการพัฒนาเท่าที่ควร เมื่อเป็นเช่นนี้เพื่อนบ้านของเราอย่างจีนและเวียดนามก็ยิ้มนอนรอรับนักลงทุนที่หลั่งไหลเข้าไปอย่างล้นหลามก็เท่านั้นเอง ผมว่าคนไทยเราต้องเปิดใจ เปิดความคิด เปิดวิสัยทัศน์กันให้มากขึ้นครับแล้วเราจะได้มองอะไรที่ไกลกว่าปลายจมูกตนเอง ประเทศชาติจะได้เจริญมากกว่านี้  ผมขอฝากทิ้งท้ายไว้ว่า “ ไม่มีอะไรในโลกที่มนุษย์ทำไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น”